شهاب سنگها هر چندوقتي يك بار خودرا نشان مي دهند و به آسمان جلوه بيشتري مي دهند . گاهي شها بها آسمان شبانگاهي را

روشن مي كنند . شهابها اجرام آسماني كوچكي هستند كه با برخورد به جو زمين در اثر اصطكاك مشتعل مي شوند . در اوقات

 مختلف سال زمين ضمن گردش خود به دور خورشيد از ميان انبوه ذره هاي شهابي مي گذرد . آن گاه صدها و حتي هزاران تير

 شهاب ، سياهي شب را با دنباله هاي نورسريع و ناگهاني خود منورمي سازند ، در هر سال تعدادي رگبار شهابي به وقوع

مي پيوندد .

    وقتي ستارگان دنباله دار به پيري مي رسند به ذراتي تجزيه مي شوندكه گاهي به صورت شهابها واردجوزمين مي شوند .شهابها

از لحاظ اندازه  متفاوتند. درميان آنها قطعاتي به اندازه سر سنجاق تا سنگهايي عظيم به وزن چندين تن وجود دارد . فقط از راه نور

 درخشاني كه شهابها بر اثر برخورد با مولكولهاي هوا در جو زمين توليد مي كنند . از وجود آنها آگاه مي شويم . بيشتر شهابها پس

ازبرخورد با جوزمين ازهم مي پاشند ، اما بعضي از آنها به سطح زمين مي رسند اين نوع شهابها  را كه به زمين مي رسند ، شهاب

 سنگ مي نامند . وقتي كه يكي از سنگها به حوزه جاذبه زمين مي رسد ، منفجر مي شود ودرنتيجه اصطكاك شديد يا جرم هواي

  پيرامون زمين به ذراتي تبديل شده و مي سوزند و به زمين سقوط مي كنند . قسمتي از جرم آنها كه گداخته است تبخير مي شود

 و باقيمانده آن به شكل خاكستر و ذرات ريز روي زمين مي ريزند . به طور متوسط  40000 شهاب در شبانه روز وارد جو زمين

 مي شود و براي هر 600000 سال مقدار 40 ميليون تن بر وزن زمين به علت خاكستر شهابهاي آسماني اضافه خواهد شد و اين

 سنگيني به تدريج موجب طويل شدن مدت شبانه روزخواهد شد .

   قسمت عمده جنس شهابها از آهن است كه دربعضي مواقع خاكستر اين گرد آهني تبديل به اكسيد آهن شده وبه صورت گردوغبار

 قرمز رنگ روي زمين مي نشيند . سرعت حركت شهابها در بالاي جو 60 كيلومتردرثانيه و سرعت حركت شهابها درهنگام ورود

به جو 90 كيلومتر در ثانيه است . بهترين ساعات ديدن شهابها در فصل زمستان از ساعت 3 تا 5 صبح است . از 17 تا 25 مرداد

 ماه نقطه تشعشع از صورت فلكي پرساوس به نام شهابهاي پرزوئيداز 19 تا 25 آبان ماه نقطه تشعشع از صورت فلكي اسد به

نام شهابهاي لئونيد و از 1 تا 10 ارديبهشت نقطه تشعشع از صورت فلكي دلو به نام اكوارئيد و از 5 تا 10 آذر ماه هرسال

بهترين موقع ديدن شها بهاست كه آسمان را نور باران مي كنند .

    چون زمين در هر سال در روزهاي معيني از اين محورها عبور مي كند ، ثابت مي شود كه شهابها به صورت ابرهاي پهناوري

در محدوده اي هستند كه در سر راه منظومه شمسي ما قرار دارند . اغلب شبها در آسمان شهابها را مي بينيم كه با نور درخشان و

 سريعي از يك طرف به طرف ديگر حركت مي كنند و به سمتي سقوط مي كنند و سپس ناپديد مي شوند ، اين نورها همان شهابها

 يا ميتور هستند كه به آنها" ستارگان تيز رو" نيز مي گويند .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: